Mijn moment is geen groot ingrijpend moment maar een gevoel. Het gevoel van 2015 is 'thuis zijn'.

Dit jaar wonen wij 10 jaar in Duitsland, Beieren om precies te zijn. Dat hebben we niet speciaal gevierd, sterker nog deze zomer realiseerde wij ons ineens, 'Goh we wonen al tien jaar hier.'
Tien moeilijke en pittige maar ook intens, mooi en succesvolle jaren. Wij kregen drie prachtige dochters en bouwde beide een eigen bedrijf op. Een bedrijf waar we trots op zijn en waar we van kunnen leven en wonen op de plek die mij inmiddels meer dan dierbaar is, Schloss Möhren.

Steeds dieper zak ik met met Hollandse benen in de Beierse klei. En dit najaar realiseerde ik me ineens. Ik voel me hier thuis. Een gevoel die me blij maar ook verdrietig maakt. Want langzaam voel ik me een stukje minder Nederlander. Natuurlijk zijn de #ikmisNederland momenten er op Koningsdag en blijft het moeilijk niet 'even' een bezoekje aan mijn ouders of vriendinnen te brengen.

Maar ik geniet steeds meer van het toch wel tragere landleven, de prachtige natuur en eeuwen oude tradities. En steeds vaker snap ik niet waarom een biergarten (= tussen maart en oktober vanaf 20 gr lekker buiten in een tuin, plein of boomgaard eten) niet een wereldwijd succes is. Of waarom een fluitje bier 3,30 kost en hier een halve liter 2,40.

Zelf dacht ik 5 jaar nodig te hebben om te aarden. Maar naar 5 jaar begon ik het net pas een beetje te snappen. En nu, tien jaar later is het te laat. Ik geloof niet meer dat ik terug wil naar Nederland. Ik vind het wel fijn hier.